Bakit ganito ang nangyayari sa akin?

ang labo... ganito ba dapat?

ang weird ng mga nangyayari sa buhay ko ngayon? is this really a part of growing up? hmmm... ewan ko...

first sa academics ko... naiinis ako dahil parang hindi na ako yung gaya dati nung high school na magaling mag-memorize... dati, word-per-word alam ko... 5 long pages na speech kayang-kaya ko... pero ngayon parang unti-unti nang nag-de2preciate (accounting..) ang utak ko... shit, ayoko mawala yung ability ko na ito... ano kaya magandang gawin?

second ang so called "lovelife" ko... bakit ganoon ang ibang babae... merong iba na nagsabi sa akin, "hmm.. pag may naging girlfriend ka, siya na yata ang pinaka-maswerteng tao sa mundo.." eh kaya lang, kailan pa? tama sinabi sa akin ng aking pinsan na most of the girls, ang hinahanap sa isang bf ay either mayaman or gwapo or both kasi gusto nila stable na sila kung yun yung makakatuluyan nila... well, sa tingin ko tama yun... 2 na niligawan ko, at ang 2 yun ay umayaw. kesyo it's not the right time pa daw, so so, whatever, blahblah... bihirang-bihira pa mandin ako makakita ng girl na talgang gusto ko. imagine, yung 1 kong niligawan ay long time crush ko since grade 4, pero niligawan ko siya nung 2nd year. ang masama tropa na kami non, kaya napagdesisyunan namin na walang taluhan na lang. then i met this now-a-4th year-student in my old school na talgang na-inlove ako. ilang years ko siya hinintay? 4 years. nakaalis na ako't lahat sa school na yun pero bumabalik-balik ako para sa kanya... pero san napunta lahat ng pangarap ko para sa aming 2? sa wala, dahil hindi niya ako pinagbigyan...

malas ba talaga ako? why can't i find the suitable girl for me? ok fine, wag magmadali, dadating din yan... kailan pa? huhuhu... kasi nman, nagpaparamdam na ako sa crush ko ngayon, tapos parang wala lang. tapos, kinwentuhan pa ako na may kausap daw siya na classmate niya na nagiging close sila dahil lagi silang nag-uusap. tama ba naman un? ouch po... hehehe....

hanggang rinig na lang ba ako ng mga experiences about relationship? ayoko naman ng ganon... ewan, kasalanan ko rin siguro dahil talagang mahal ko ang mga parents ko na kailangan ko talga muna makapagtapos para maibigay ko sa kanila ang gusto nila... pero pano naman yung sa akin?

malabo talaga... ewan ko... natatawa na nga lang ako na kapag napag-uusapan nmin si bea (siya yung 4th year - 4 years ko hinintay) at pag nag-rereact ako na wla na, tapos na, (kahit wala naman kami) sabi ng mga pinsan ko, i feel bitter pa rin dahil obvious pa rin daw na mahal ko pa rin siya. hello... ikaw ba naman ginawa mong inspirasyon, naging isa sa mga dahilan kung bakit ako naging valedictorian, hinintay mo khit college ka na, makakalimutan mo pa rin ng basta-basta? hmmm... i'm not blaming bea dito ha... it's just that ang hirap lang talaga kalimutan siya...

well, patience na lang siguro ang susi dito... i hope na yung ma-mi-meet ko, pang-habang buhay na. hindi naman kasi ako yung tipong "collect and select" dahil wala akong karapatan at ginagalang ko lahat ng mga babae...

o siya, dito na muna ang aking kwento...